Een prachtig psychologisch experiment. In Een Sterke Man is niemand wie hij lijkt, niet in de laatste plaats de sterke man uit de titel. Kunstenares Barbara wordt uitgenodigd in het geïsoleerde Ierse landhuis van de ondoorgrondelijke Stephen O’Shaugenessy, die door zijn leidersrol en markante kop dankbaar geïdoliseerd wordt door de vrouwelijke gasten. Als gastheer nodigt hij steeds een nieuw select gezelschap uit, vaak de crème de la crème op kunstgebied. Media jubelen dat de genodigden in het landhuis tot ongekende prestaties komen. Reden voor Barbara om vereerd, maar ook verrast te zijn, als uitgerekend zij als middelmatig beeldhouwster een uitnodiging ontvangt.
Terecht, zo blijkt. Want O’Shaugenessy speelt zijn gasten, als een sluwe manager zijn ondergeschikten, op kundige wijze tegen elkaar uit. Juist door een enigszins mislukte kunstenaar in hun midden te introduceren, hoopt hij dat het excentrieke gezelschap al complotten smedend zal samenklitten. Zijn slovende vrouw Belle en hun achtjarige aan leukemie lijdende en ontwapenende zoontje Beryl, zijn voor hem daarbij oninteressante factoren. O’Shaugenessy's plan slaagt uiteindelijk wonderwel. De gebeurtenissen, vertelt vanuit het perspectief van Barbara en drie andere kunstenaars, lopen volledig uit de hand, met een tragisch ongeluk - of toch een moord? - als resultaat.
In zekere zin is Een Sterke Man luchtiger en humoristischer dan veel van Dorresteins andere boeken. Haar geliefde thema van weerloze kinderen die door hun naargeestige jeugd totaal verknipt opgroeien, weet ze ook hier weer treffend door haar verhaallijn te weven. Ik ben in de regel niet zo enthousiast over boeken waarin kinderen een grote rol spelen, maar Dorrestein zet Beryl op ontroerende en realistische wijze neer.
Trouwens, ik ben sowieso geen grote fan van Nederlandse auteurs (van weleer). Ongetwijfeld mede veroorzaakt door het verplicht moeten doorploeteren van de door school samengestelde boekenlijst. Met daarop vooral veel Jan Wolkers, Harry Mulisch, Adriaan van Dis...en die auteur van dat Gouden Ei... Maar ook omdat veel - natuurlijk generaliseer ik nu - Hollandse auteurs in zo rauw mogelijke bewoordingen gruwelen lijken te willen beschrijven (liefst in combinatie met liefdeloze plastische seks). Dorrestein beperkt zich wat dat betreft tot een paar niet-relevante anekdotes over kruisloze slipjes en vibrators.
Anyway, ik dwaal af.
Al met al heeft Een Sterke Man het tot één van m'n favorieten geschopt.
